Acht, wat een zoete jeugdherinnering! Het gerinkel van de ketting op de natuurstenen tegels van het zomerse dorpsplein, en het gegrom van Ursus, de beer... En acht, wat is het lang geleden dat Titus, de berentemmer, met meesterlijke hand zijn compagnon zo gracieus liet dansen dat de toeschouwers van ontroering moesten huilen... Maar Tius leeft nu met zijn onafscheidelijke Ursus in rust. Tius heeft ontdekt dat Ursus ook de gave heeft om weerwolven die in zijn buurt verstopt zitten te voelen...
iedere morgen, na de eventuele ontdekking van nachtelijke slachtoffers, moet de spelleider even grommen als een weerwolf de directe buurman is of wordt van Titus, de berentemmer. Hij geeft daarmee aan de spelers aan dat Ursus het gevaar heeft geroken. De spelers die uit het spel zijn, worden niet in acht genomen.